У аснову невялікага манаграфічнага даследавання расійскі гісторык мастацтва Аляксандр Гордзін паклаў два сюжэты: генезіс легенды пра полацкую святую Параскеву-Пракседу і надпіс, які палачанін Віскоша надрапаў на сцяне кафедральнага сабора ў італьянскім горадзе Лука. Першы з іх мае ўжо даволі вялікую гістарыяграфію. А вось другі толькі апошнім часам з’явіўся ў полі зроку вучоных, і вялікая роля ў гэтым належыць акурат аўтару кнігі.

Надпіс палачаніна ў саборы Святога Марціна ў Луцы быў адкрыты і апублікаваны яшчэ пяцьдзясят гадоў таму. Але італьянская публікацыя была практычна невядомая ў СССР ды і ў постсавецкіх краінах таксама. Дэталёвае вывучэнне помніка пачалося толькі апошнім часам. Аўтар манаграфіі адзначае, што імя Віскоша ўнікальнае і не знаходзіць аналогій у славянскай анамастыцы. Ён звяртае ўвагу таксама на такія асаблівасці надпісу, як замена ч на ц – полоц(янинъ). Чытаць далей →

У 2011 г. выйшла манаграфія расійскага гісторыка Аляксея Лобіна пра Аршанскую бітву 1514 г. [1] У ёй аўтар прапанаваў новае бачанне гэтай падзеі, перагледзеўшы некаторыя старыя палажэнні, галоўным чынам датычныя колькасці войскаў з абодвух бакоў, велічыні маскоўскіх страт і міжнароднага значэння бітвы. Кніга выклікала інтарэс не толькі сваёй навізной, але і тым, што яна стала самай поўнай працай па тэме. Хоць бітва займала цэнтральнае месца ў манаграфіі, там разглядаліся і іншыя падзеі вайны 1512–1522 г. Усё гэта рабіла кнігу Лобіна абавязковай для кожнага, хто звяртаўся да адпаведнай тэматыкі. Але разам з вартасцямі манаграфія мела і сур’ёзныя недахопы, перш за ўсё тэндэнцыйнасць, якая праявілася галоўным чынам у імкненні аўтара мінімізаваць маштаб і значэнне бітвы пад Оршай. Акрамя таго, ён дапусціў шэраг памылак, некаторыя з якіх паўплывалі на высновы. У 2012 г. выйшла мая крытычная рэцэнзія, напісаная ў выніку першага знаёмства з манаграфіяй [2]. Працуючы далей з тэмай Аршанскай бітвы, я знаходзіў у працы Лобіна ўсё больш і больш памылак, якія адзначаў у сваіх наступных публікацыях.

Чытаць далей →

У чэрвені 2018 г. у сацсетках пранеслася нізка віншаванняў журналісту і гісторыку Сяргею Абламейку з нагоды абароны ім у Беластоцкім універсітэце доктарскай дысертацыі на тэму “Палітыка савецкіх уладаў у адносінах да Старога гораду ў Менску ў 1920–1956 гадах”. Паколькі я ўжо тады цікавіўся тэматыкай гісторыі захавання культурнай спадчыны ў Беларусі, то праз пэўны час быў вельмі ўзрушаны, даведаўшыся пра падрыхтоўку кніжнай адаптацыі гэтай працы пад назвай “Невядомы Менск. Гісторыя зьнікненьня” ў серыі “Бібліятэка Свабоды. ХХІ стагодзьдзе”. Тым больш што атрымаўся цэлы двухтомнік! Першая кніга, прысвечаная даваеннаму перыяду асэнсавання і першым спробам захавання Старога горада, выйшла ў 2021 г. Другая – нягледзячы на тую ж дату ў выхадных звестках – фактычна на год пазней, і тычыцца яна ваеннага і пасляваеннага перыядаў. У лістападзе 2022 г. першая кніга стала лаўрэатам прэстыжнай літаратурнай прэміі Гедройця, чым яшчэ больш падагрэла да сябе ўвагу ўжо не толькі спецыялістаў-гісторыкаў, але і тых, хто ўвогуле цікавіцца беларускай культурай.
Чытаць далей →

У 2004 г. да кіраўніцтва Інстытутам гісторыі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі прыйшла новая на той час каманда, якая амаль цалкам складалася з выкладчыкаў кафедры айчыннай і сусветнай гісторыі (былой кафедры гісторыі КПСС) Беларускага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта (БДПУ). Загадчык кафедры прафесар Аляксандр Каваленя (з 2014 г. член-карэспандэнт, з 2021 г. акадэмік НАНБ) стаў дырэктарам інстытута, а іншыя яе супрацоўнікі атрымалі пасады намесніка дырэктара па навуцы, вучонага сакратара і кіраўнікоў некаторых падраздзяленняў. Паколькі менавіта гэтая брыгада топ-менеджараў інстытута кіравала падрыхтоўкай і прасоўваннем у друк рэцэнзаванага выдання, варта адзначыць, скажам так, спецыфічнасць некаторых яе навуковых установак. Так, хутка асвоіўшыся ў новым статусе і ў новых кабінетах, нядаўнія выкладчыкі БДПУ самым рашучым чынам запатэнтавалі для сябе эксклюзіўнае месца ў беларускай гістарычнай навуцы… ды і на планеце Зямля наогул. Адзін з найбольш актыўных членаў каманды, Мікалай Смяховіч, якому (як можна зразумець) адводзіцца роля кшталту яе “ідэолага” і “метадолага”, з прываблівай непасрэднасцю абвясціў: “Стан гістарычнай навукі вызначаецца найперш наасфернай яе часткай, якую прадстаўляе Інстытут гісторыі” (!) [1]. Чытаць далей →