Беларускі Гістарычны Агляд заснаваны ў 1994 г. як незалежны навуковы перыёдык, прысвечаны даследаванням гісторыі Беларусі і актуальнаму стану беларускай гістарыяграфіі. Пасля 2006 г. выдаваўся пры ЕГУ, ад 2019 г. – пры Цэнтры ўсходнееўрапейскіх даследаванняў Варшаўскага ўніверсітэта. Часопіс змяшчае артыкулы, агляды, рэцэнзіі, архіўныя матэрыялы, а таксама інфармацыйныя зацемкі па беларускай і ўсходнееўрапейскай гісторыі без храналагічных абмежаванняў.
БГА індэксуецца ў базах ERIH PLUS i EBSCO.
Усе тэксты высылаюцца ў электроннай форме на адрас bhr.belhistory@gmail.com
Рукапісы навуковых артыкулаў праходзяць папярэдняе ананімнае рэцэнзаванне. Рэдакцыя пакідае за сабой права адбору і рэдагавання атрыманых тэкстаў.
Пры падрыхтоўцы артыкулаў і рэцэнзій просім кіравацца інструкцыяй для аўтараў.
Гісторыя дзяржаўнасці – невычэрпная крыніца ведаў.
Аляксандр Каваленя
У 2004 г. да кіраўніцтва Інстытутам гісторыі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі прыйшла новая на той час каманда, якая амаль цалкам складалася з выкладчыкаў кафедры айчыннай і сусветнай гісторыі (былой кафедры гісторыі КПСС) Беларускага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта (БДПУ). Загадчык кафедры прафесар Аляксандр Каваленя (з 2014 г. член-карэспандэнт, з 2021 г. акадэмік НАНБ) стаў дырэктарам інстытута, а іншыя яе супрацоўнікі атрымалі пасады намесніка дырэктара па навуцы, вучонага сакратара і кіраўнікоў некаторых падраздзяленняў. Паколькі менавіта гэтая брыгада топ-менеджараў інстытута кіравала падрыхтоўкай і прасоўваннем у друк рэцэнзаванага выдання, варта адзначыць, скажам так, спецыфічнасць некаторых яе навуковых установак. Так, хутка асвоіўшыся ў новым статусе і ў новых кабінетах, нядаўнія выкладчыкі БДПУ самым рашучым чынам запатэнтавалі для сябе эксклюзіўнае месца ў беларускай гістарычнай навуцы… ды і на планеце Зямля наогул. Адзін з найбольш актыўных членаў каманды, Мікалай Смяховіч, якому (як можна зразумець) адводзіцца роля кшталту яе “ідэолага” і “метадолага”, з прываблівай непасрэднасцю абвясціў: “Стан гістарычнай навукі вызначаецца найперш наасфернай яе часткай, якую прадстаўляе Інстытут гісторыі” (!) [1].
Чытаць далей »